ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဒါသထြက္ေသာေန႔

                                      


 ၿမန္မာ့လြပ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (BIA) အားဖ်က္သိမ္းျပီးျမန္မ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ (BDA) ကိုေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းခဲ့သည့္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ကျဖစ္သည္။ တပ္အင္အားသံုးေထာင္ေက်ာ္ရွိေသာ ၿမန္မာ့လြပ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္အား ဂ်ပန္အာဏာပိုင္တို႔က လက္တစ္ဆုပ္စာခန္႔ရွိေသာ ျမန္မာ့လြပ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကိုျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းေပးျပီး ျမန္မာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ဦးစီးရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဗိုလ္မႈးၾကီး (ကာနယ္) အဆင့္သို႔ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည့္အခ်ိန္မွစျပီး အရာရွိ၊အရာခံ၊အၾကပ္၊တပ္သားအားလံုး စိတ္ထိခိုက္ကာစိတ္ဓာတ္က်ေနၾကသည္ ။




သေဖာ္ေသဖက္ ေရာင္းရင္းရဲေဖာ္ အခ်င္းခ်င္း ရုတ္တရက္ကြဲကြာခဲ့ရျခင္း၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ တပ္မ်ား၏ အခါအခြင့္သင့္တိုင္းေစာ္ကားခံရျဖင္း တို႔ေၾကာင့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားစိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနျခင္းလဲပါ၀င္သည္။
ပ်ဥ္းမနားစခန္း တြင္ေျပာင္းေရႊ႕စုစည္း ေရာက္ရွိေနေသာ ဘီဒီေအတပ္ရင္းသံုးရင္းသည္ အျမဲတမ္းစစ္တပ္ အေနျဖင့္ေနရေသာ္လည္း စစ္၀တ္စံု (ယူနီေဖာင္း) မ်ားညံ့ဖ်င္းျခင္းႏွင့္ျပည့္ျပည့္စံုစံုမရွိျခင္းက ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေနေလသည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးကပင္ျမန္မာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္အတြင္း ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ထိုက္သင့္ေသာ စစ္၀တ္စံု ရာထူးတံဆိပ္မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနၾကသည္။
စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွလည္း စစ္၀တ္စံုမ်ားရရွိေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားလွ်က္ရွိသည္။ ပ်ဥ္းမနား ဘီဒီေအတပ္ရင္းမွ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္တာရာသည္ တပ္ရင္းမႈးဗိုလ္ေတဇ၏ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ လူသူလက္နက္ စာရင္းမ်ားမွားယြင္းေနသည့္ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ျပီး စစ္ဌာနခ်ဳပ္ရွိ စစ္ေဆးေရးခ်ဳပ္၏ ရံုးအုပ္နွင့္ေတြ႕ရန္ အရာခံဗိုလ္ဗဟန္ႏွင့္အတူျမင္းကိုယ္စီစီးလွ်က္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္သို႔ေရာက္လာၾကသည္။

သူတို႔ေရာက္ရွိလာေသာအခ်ိန္သည္ရံုးဆင္းေနခ်ိန္ျဖစ္ျပီး အခ်ိဳ႕ေသာတာ၀န္ခံအရာရွိမ်ား ရံုးဆင္းသြားၾကသည္။ စာေရးမ်ား၊ ရံုးေစာင့္တာ၀န္ခံရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ကင္းမႈးမ်ားသာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ၿဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ေတြ႕လိုေသာ
ရံုးအုပ္မွာ အျပင္ခဏ ထြက္သြားသျဖင့္ ၿပန္အလာကိုေစာင့္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ထိုင္ရာရံုးခန္းသို႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုမေတြ႕သျဖင့္ ရံုးဆင္းသြားျပီဟု ထင္ကာဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ရံုးခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္ရွိေသာ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္ၾကီး၏ အခန္းထဲ၀င္ျပီး ထိုင္ေစာင့္ေနၾကသည္။
ရံုးဆင္းခ်ိန္က်မွပင္ပစၥည္း (စစ္၀တ္စံု)ေသတၱာအျပည့္တင္ထားေသာ ထရပ္ကားၾကီးမ်ား ေရာက္လာသျဖင့္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ရဲေဘာ္မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ကားေပၚမွပစၥည္းမ်ားကို သယ္ခ်ေနၾကသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔
အၾကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရံုးခန္းအတြင္းသို႔ ဘယ္အခ်ိန္က ၀င္ေရာက္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို မသိလိုက္ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလွမ္းျမင္လိုက္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘယ္ကိုမွမၾကည့္ဘဲ စားပြဲေပၚတြင္ စာရြက္ေတြ တေထြၾကီးခင္းကာ စာကုန္း ေရးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အ၀တ္အစားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ထုိက္သင့္ေသာ စစ္၀တ္စံုမဟုတ္ေပ။ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရွပ္လက္တိုကို ၀တ္ဆင္ကာ ျမင္းစီးေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ စစ္ဖိနပ္တစ္ရံကို စီးထားျပီး ခါးတြင္ ဂ်ပန္ခါးပတ္ျပားၾကီးကို ပတ္ထားသည္။ စားပြဲေထာင့္ တစ္ေနရာတြင္ ၿမန္မာ့လြပ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးေဆာင္းလာသည့္  ဂ်ပန္အရာရွိမ်ား ေဆာင္းေလ့ရွိသည့္ စစ္ဦးထုပ္တစ္လံုးကို ေတြ႕ရသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ ဂ်ပန္ဓားရွည္ တစ္လက္ကို ေထာင္ထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဆံပင္မွာ ဆီႏွင့္ကင္းေ၀းေနျပီး ၿဖီးလိမ္းျခင္းမျပဳသျဖင့္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေန၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ စစ္၀တ္စံုမွာလည္း ရာသီဥတုဓာတ္ေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္
ေရာေႏွာကာ ေဟာင္းႏြမ္းေနေလျပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ပါလက္ပါ စာေရးေနသျဖင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလည္း အေႏွာက္အယွက္ မေပးလိုသျဖင့္ ေျပာလက္စ စကားကိုဆက္မေျပာေတာ့ေပ။

သို႔ေသာ္ အျပင္တြင္ ပစၥည္းေသတၱာမ်ား သယ္ခ်ေနေသာ ရံုးတာ၀န္ခံ၊ ပစၥည္းထိန္းဌာနအရာရွိမ်ား၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ားသည္ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ ေၿပာခ်င္ရာစကားမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေၿပာေနၾကသည္။ သူတို႔လူစုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရံုးျပန္တက္ၿပီး သူ႕အခန္းအတြင္း အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို လံုး၀သိပံုမရေပ။ သတိျပဳမိပံုလဲမရေပ။
"ဒီေလာက္ၾကမ္းတဲ့ အ၀တ္ေတြ၀တ္ရတာ ေက်ာယားလိုက္ပါဘိကြာ။ အိမ္မွာတုန္းက တစ္ခါမွေတာင္စိတ္မကူးခဲ့တဲ့ ယူနီေဖာင္းေတြ ၊ လက္ေတာင္မသုတ္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္ၾကမ္းေတြကြာ"
ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႏွင့္ ရယ္ေမာကာေျပာလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စာေရးေနရာမွ ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ျပီး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း တစ္ဖက္ခန္းမွ စစ္၀တ္စံုအေၾကာင္း ေၿပာဆိုေနၾကသည္ ကိုနားစိုက္ေထာင္ေနသည္။
" ခ်ီးမွပဲ တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို စမတ္က်က်မဟုတ္ဘဲ လူရယ္စရာ အ၀တ္ၾကမ္း ၊ ဖ်င္ၾကမ္းၾကီးေတြနဲ႔ လာတိုးေနျပီ။ ေကာငး္တယ္ကြာ သိပ္ေကာင္း ။ ကူလီ၀တ္တဲ့အ၀တ္မ်ိဳးေတြကြ" တစ္ေယာက္က ၀င္ျပီးေျပာလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္တရက္ တင္းမာ ခက္ထန္ သြားေလသည္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ကလည္း အေရာင္ေတြ ၀င္း၀င္းေတာက္ ေဒါသထြက္ေနသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ အခုထုတ္ေပးတဲ့ စစ္၀တ္စံု၀တ္ျပီးျမိဳ႕ ထဲသြားရင္ ဂ်ပန္တပ္က ခိုင္းတဲ့ ေဟးတိုးတပ္သားေတြ ထင္ျပီး ဂ်ပန္တပ္က တန္းခိုင္းမွာ ေသခ်ာတယ္။ မင္းတို႔သာ ၾကည့္ေျပာျပေပေတာ့။ ဘယ္လို အ၀တ္အစားေတြမွန္း မသိပါဘူးကြာ။ တစ္ဖက္ခန္းမွအသံမ်ားကလဲ မေလွ်ာ့တမ္း ဟာသစြက္ကာျပက္လံုး ထုတ္လိုက္ျပန္ေသးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေတြေ၀ျပီး မ်က္လံုး
စံုမွိတ္ကာ စဥ္းစားေနသည္။ ေဒါသျဖစ္ေနရာမွ ျဗဳန္းခနဲလွမ္းျပီး
"ေဟ့တာရာ. ....ဟိုဘက္က စကားေျပာေနတဲ့ အေကာင္ေတြ အားလံုးငါ့ဆီ အျမန္ဆံုးေခၚခဲ့စမ္း၊ သြားစမ္း။ျ ၿမန္ျမန္ကြ" ေအာ္ေငါက္ကာဗိုလ္တာရာ အားလွမ္းျပီး အမိန္႔ေပးသည္။ ပါးစပ္သရမ္းေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားသည္  သူတို႔ေခါင္းမီးေလာင္ေတာ့မည့္ အေျခအေနကို လံုး၀မရိပ္မိဘဲ စစ္၀တ္စံုမ်ား၏ အေျခအေနကို ေ၀ဖန္ရင္းျပက္လံုးထုတ္ ေနၾကသည္။

ဗိုလ္တာရာလဲ တစ္ခ်ိဳးထဲသြားေရာက္ကာ အခန္းတြင္း ေသတၱာၾကီးမ်ားကို ဖြင့္ကာ၀တ္စံုမ်ားကို ကိုင္တြယ္ျပီး စာရင္းယူေနၾကသည့္ဗိုလ္၊ အၾကပ္တပ္သား အားလံုးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမိန္႔အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အခန္းထဲသို႔ တစုတစ္ရံုးတည္း ေခၚခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္တာရာလည္း စစ္ထံုးစံအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳကာ အမိန္႔အတိုင္း ေခၚေဆာင္လာျပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ကာ အေလးျပဳေနစဥ္ပင္
"မင္းတို႔ဘာေကာင္ေတြတုန္းကြ ၊ ေဟ့ငါေမးေနတာမၾကားဘူးလား"
စူးစူး၀ါး၀ါး ေမးျမန္းလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အသံသည္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္တစ္ခုလံုး လႊမ္းမိုးသြားသည္။
သူတို႔သည္ ေၾကာင္ေနၾကျပီး မွင္သက္မိ သူမ်ားပမာ တစ္စံုတစ္ရာကို မေျပာ၀ံ့ၾကေပ။ သတိအေန ျဖင့္ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနၾကသည္။
"ေျပာၾကစမ္း၊ မင္းတို႔ဘာေကာင္ေတြတုန္း။ ငါေမးေနတာ မင္းတို႔မၾကားဘူးလား။ ခုတင္က မင္းတို႔ ရယ္လားေမာလားနဲ႔ ေၿပာေနၾကတာေတြေလ" ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ကာ ေမးလိုက္ျပန္သည္။ အေမးခံရသူ အားလံုးမွာ မ်က္ႏွာေသေလးေတြ ႏွင့္အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ေနၾကသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္၀တ္စံုေတြ ညံ့တာနဲ႔ေ၀ဖန္မိပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဗိုလ္အဆင့္ရွိ သူတစ္ဦးက အရဲစြန္႔ျပီး ေၿဖၾကားလိုက္သည္။
"ဘာကြ။ စစ္၀တ္စံုေတြညံ့တယ္ ၾကမ္းတယ္။ လက္ေတာင္ မသုတ္ခ်င္ဘူး ဟုတ္လား ငါအကုန္ၾကားတယ္ မင္းတို႔ေ၀ဖန္ေနတာေတြ"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ က်ယ္ေလာင္စြာေျပာလိုက္ျပီး ကုလားထိုင္မွ ၿဗဳန္းခနဲထလိုက္ျပီး တန္းစီထားသူမ်ားေရွ႕သို႔ တက္လာရင္း......
"မင္းတို႔ ငါအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ထပ္ထဲက အခုထြက္၊ အလကားေကာင္ေတြ မင္းတို႔ကို ငါနဲနဲမွအထင္မၾကီးေတာ့ဘူး ၊ႏြားေတြ တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ယိုးဒယားက ဒီအထိရန္သူေတြကို  ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္လာရတာ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္စစ္၀တ္စံုေတြ ၀တ္ျပီးတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသလဲ ဟင္ေျပာစမ္း" စိတ္ပါလက္ပါ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီးေမးလိုက္သည္။
"မင္းတို႔က အခုမွ ယူနီေဖာင္းေလး ဘာေလး စစ္၀တ္စံုေလးနဲ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္လို႔ကြာ။ ေဟ့တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအတြက္ ဆိုရင္ စစ္၀တ္စံုမရွိ လို႔ခါးေတာင္းၾကိဳက္ျပီးပဲ တိုက္ရေတာ့ေရာဘာျဖစ္လဲ။ စစ္တိုက္ႏုိင္ဖို႔သာ အဓိကကြ အခုေတာ့ မင္းတို႔ကၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စကားေတြေျပာလို႔"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခဏရပ္ျပီးဆက္ေျပာျပန္သည္။
"အခုေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ မင္းတို႔ေျပာပံု သေဘာထားေတြက သစၥာေဖာက္ေနတဲ့ အေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ကို ငါ့တပ္ထဲက ထုတ္ပစ္မယ္၊ ထုတ္ရမယ္" ၾကိမ္း၀ါးလိုက္ျပန္သည္။ အၾကိမ္းခံရသူဗိုလ္၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ားမွာ မ်က္ရည္က်သူက်၊ ဒူးခ်င္း ရိုက္ခတ္သူခတ္ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္ေနၾကသည္။ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပါးစပ္သရမ္းသူေတြကို ေခါင္းငဲ့ကာစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ၾကည့္လိုက္လုပ္ေနကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
"ဘာလဲကြမင္းတို႔က ဂ်ပန္ေတြ ကားစီးျပီး အ၀တ္ေကာင္းေတြ ၀တ္ေနတာကိုအားက်လို႔လား။ ေအးမင္းတို႔မွတ္ထား ငါတို႔ တပ္မေတာ္ဟာျ ၿပည္သူလူထုရဲ႕သားသမီးေတြဆိုတာ ၾကည့္လုိက္စမ္း။ တို႔ျပည္သူလူထုေတြဟာ စစ္ေဘးဒဏ္သင့္ျပီး တစ္ဖက္က ငပုေတြက ေတြ႕ကရာဆြဲယူ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တုိင္း အႏိုင္က်င့္ခံေနရတဲ့ဘ၀မွာ မင္းတို႔လို အေကာင္ေတြက ဇိမ္ခံခ်င္ၾကတယ္။ ကားသစ္ ၾကီးေတြ စီးခ်င္ၾကတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုထက္ အခြင့္အေရးပိုလိုခ်င္ၾကတယ္။ လူထုက၀တ္စရာ အကၤ်ီ ပုဆိုးမရွိတဲ့အခ်ိန္ မွာ မင္းတို႔လို အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ အေကာင္မိုက္ေတြက စစ္၀တ္စံု အေကာင္းေတြ ၀တ္ခ်င္ၾကတယ္ မွတ္ထားအခု လိုစိတ္မ်ိဳး အျမင္ မ်ိဳးေတြရွိေန သမွ်ငါေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္နဲ႔ေတာ့ ေ၀းပါေသးတယ္ကြာ။ သိပ္ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ မင္းတို႔ျပည္သူလူထု အတြက္စစ္တိုက္ေနတယ္ဆိုတာ အလကားပဲ လံုး၀အဓိပါယ္မရွိေတာ့ဘူး"
ေျပာလုိက္ ေဟာက္လိုက္ ၾကိမ္းလိုက္ျပန္သည္။
"မင္းတို႔နားလည္လား။ စဥ္းစားမိလား မင္းတို႔ ကိုယ္မင္းတို႔ ဗိုလ္ေတြ စစ္သားေတြ ရဲေဘာ္ေတြ ဆိုျပီး တစ္ကယ္ စစ္တိုက္ရတဲ့အခါမွာ စစ္ပညာ ေကာင္းေကာင္းတက္ေနျပီလား။ ဘာတစ္ခုမွမတတ္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ၾကီးျပီး ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ ေကာင္စားေတြ။ မင္းတို႔ ဒီလိုျပည္သူလူထုနဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ေသြးခြဲတဲ့စိတ္ေတြထားၾက။ ငပုေတြက မင္းတို႔ကို ေဆာ္ဖို႔ အသင့္ရွိေနတယ္ ဆိုတာ မင္းတို႔ျမင္ရဲ႕လား။
ေခြးေကာင္ေတြ ဘာမွအသံုးမက်တဲ့ မင္းတို႔ကို ငါ့တပ္ထဲကထုတ္ရမယ္"
ဆက္လက္ျပီး ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ၾကိမ္းလိုက္ျပန္သည္။
"မွားပါျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၊ေနာင္တရပါျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္"  အရာရွိႏွစ္ဦးက ကတုန္ကယင္ျဖစ္တာ ငိုယုိသံမ်ားျဖင့္ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳလိုက္ၾကသည္။"
" ငါဘယ္လို၀တ္ထားလဲ။ ၾကည့္ၾကစမ္း။ မင္းတို႔နဲ႔ဘာျခားလို႔လဲ။ မင္းတို႔က ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္လို႔ကြာ"။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ၀တ္စံုကိုလက္ျဖင့္ပုတ္ျပီးျပလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔မွားပါျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမွားကို၀န္ခ်ေတာင္းပန္ပါရေစ။" မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လွ်က္ အသနားခံလိုက္ၾကျပန္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သိမ္းၾကံဳးျပီးေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ ေတာင္းပန္ေနသူမ်ားကို ၀င့္ၾကည့္လိုက္ျပီး
"မွတ္ထား၊ငါ့တပ္ထဲမွာ အခြင့္အေရးယူခ်င္တဲ့ အေကာင္တစ္ေကာင္မွ မရွိရဘူး၊မပါေစရဘူး။ လူထုငတ္ရင္ အားလံုးငတ္မယ္ လူထုဆင္းရဲရင္ တို႔ရဲေဘာ္အားလံုး ဆင္းရဲမယ္။ ငါလဲဆင္းရဲရမယ္။ ငါတို႔ေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ၾကီးဟာ ဒီ၀ါဒနဲ႔ခ်ိီတက္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္။ အခုေတာ့ မင္းတို႔ေကာင္ေတြကြာ။ ငါလိုက္ျပီးကန္လိုက္ရရင္ကြာ။"
ၾကိမ္း၀ါးလိုက္ျပန္သည္။ သူ႕ေရွ႕တြင္ရပ္ေနၾကသူမ်ားမွာ သူျပဳသမွ် သူေပးသမွ်အျပစ္ဒဏ္ကိုခံယူၾကမည့္ရဲေဘာ္မ်ားၿဖစ္ေနၾကသည္။ အခိုက္အတန္႔အတြင္း အေျပာမွား၊ အဆိုမွားခဲ့ရာ ယခုအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားေၾကာင့္ အျမင္မွန္ရခဲ့သည္။
"သြားၾကစမ္း ၊ျမန္ျမန္ထြက္သြား၊ အေကာင္ရႈပ္ေတြ  ၾကာၾကာေနရင္ မင္းတုိ႔ကိုငါ ေဆာ္ထည့္မိလိမ့္မယ္။"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကၾကိမ္း၀ါးကာ ရံုးခန္းအတြင္းမွ  ႏွင္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ပါးစပ္ သရမ္းမိသူမ်ားလည္း အေရးတၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးၿပဳကာ သုတ္သီးသုတ္ျပာႏွင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကေလေတာ့သတည္း...။


ေညာင္ညိဳသားေလးသို ့{ ဒီမွာ } သြားလိုက္ပါ